Kapadokyam Sevdam (2)

İlk bölümü okumak için tıktık

Saat 03:25 ve ben yarın işe gideceğim. Fakat bu hikaye yarım kalmamalı deyip oturdum başına.
2.bölümü 3 hafta anca yazabilmenin nedeni araya giren yoğun mesailer, koşuşturmacalar ve şimdide yılbaşı telaşı..
Hemen şu bölümü de yazıp bitirmek için kaç haftadır kıvranıyorum.
O zaman kaldığımız yerden devam edelim.


*************************
O'na armağanım

Servisten inip Bay Z ile buluştuktan sonra eve doğru yol alıyoruz. Şehir merkezine yakın şuan tam adını hatırlayamıyorum malum yaklaşık üzerinden 2,5 sene geçmiş.

Hava sıcacık keşke biraz daha yazlık kıyafet alsaymışım diyorum. Eve girmemle dağınıklık beni karşılıyor. İdare edeceksin LaLa diyorum. ye,gez keyfine bak.Vardiyalı olarak otel de çalıştığı için 2 saat sonra işe gitmesi gerekiyormuş. Aslında vardiya sistemini bana göre ayarlamıştı. Gece çalışırım öğlen gezeriz demişti ama evdeki hesap çarşısına uymadı demek ki.
Peki dedim bende bugün gezmem zaten biraz dinlenirim. Heyecandan bütün gece uyuyamadığımı ona söylemedim tabi ki. benim ki yol yorgunluğu :))
Pizzamızı yerken sohbet ettik. İşinden gücünden okulundan ne güzel sohbete dalmıştık ki gitme saati geldi.
Anahtarı sana bırakıyorum içeride ayarladım yatağını,çarşaflar temiz,sen gelmeden yıkadım yenilerini serdim bilgin olsun diye de notunu ekliyor canım. Sonra dışarı çıkarsın belki, kaybolursan yolu tarif ederim korkma diyerek de ekliyor.
O gün nasıl uyumuşum bilmiyorum azıcık kabus ve yerimi yadırgamamla birlikte güzel dinlendiğimi söyleyebilirim.
Eşimin yolunu bekler gibi bekledim o gece onun gelmesini. Bilmediğim koca evde çıt çıkmıyor hava buz kesti ve ben ürperiyorum. Gece saat 11:30 da gelişini görüp kapıyı açmamla birlikte gerilim bitip yerine güzel sohbete bıraktı.

Asmalı Konak

2. gün birlikte Ürgüp'e inip güzelce kahvaltı yapıyoruz. Ardından Asmalı Konağa geçip kahvemizi içiyoruz. Hayranlıkla çevreme bakınıyorum. Tarihi kalıntılara dokunuyorum.
Sonra gitme zamanı geliyor benimkinin. Bana gezmem gereken yerleri söyleyip planlama yapıyoruz. Artık geceye kadar tek başıma dışarıda kalıp hareket edeceğim için içim bir hoş oluyor. Bütün yerleri o an gezip görmek istiyorum. Birazdan hareket edecek olan otobüse binip Zelve Açık hava müzesine gitmem gerekiyor. Fakat ben müze sanıp bilmeden farklı bir noktada iniyorum. Yürüyerek dolaştığım yerlerde incik boncuk satan yerlerle sohbete dalıyorum. Ne çok meraklılarmış dışarıdan gelen birileriyle sohbet etmeye. Sonra çanak çömlek yapılan yere dalıyorum ve kendimi çömlek yaparken buluyorum. Göremeye indikten sonra tur atmak için bisiklet kiraladım. Fakat ne bisiklet! 1 tur atmaya görsün zincirleri takılıyor. 10 dk sonra bisikleti değiştirmek için gittim. Yeni bisikletle yine tepeden tur atayım derken yine bisikletin gazabına uğradım ve beni geri tepti. O anda üzerimde erkek çocukların bakışlarını görüp utandım. Ve bisikletten inip adama alın bisikletinizi bu da bozuk dedim.
Kusura bakmayın böyle olmazdı hiç,size öyle denk geldi başka vereyim bisiklet dese de bisikletlerinin çoğunun aynı olduğunu gördük. Gezeceğim kadar gezdim yeter dedim. Ve göremedeki turum bittikten sonra otobüse dönüp eve gittim. Akşam yaşadığım olayları paylaşıp sohbet ederek günü bitirdik.
*

Ortahisar Kalesi

3. gün ise bol bol gezdiğim ve gerçekten akşam eve geç gittiğim bir gündü.Sabah yine kahvaltı yapıp Ortahisar kalesine gittik. Bana buradaki yerlerin hikayelerini anlatıp duruyor. Rehberlik stajını benim yanımda yapıyor:)
Oradan beni yine serbest bırakıp incik boncuk satan yerlere dalıyorum. Esnafın yine çok duyduğum ''nerelisin,nerden geldin,ne zaman dönüyorsunuz'' sorularıyla muhatap oluyorum. Hediyelik eşyaların büyük çoğunu buradan halledip kendimi kalenin manzarasına karşı kahve içmeye bırakıyorum. Fonda sakin müzik. Mekanda tek ben. Gerçekten uzun aradan sonra buna çok ihtiyacım vardı. Oradan ayrılıp kendimi taş ev sokaklarına atıyorum turistlerin arasına karışıyorum. Oradan yaklaşık yarım saat beklediğim otobüse binip doğruca şehir merkezindeki avm ye gidiyorum.bu arada gün içerisinde benimki arayıp soruyor neler yaptığımı:) Göbeği açık dolaşan ben avmden çıktıktan sonra donarak evin önünden geçecek olan aracı beklemeye başladım. Araba o gün çok fazla ara sokağa girip çıkınca telaşa kapıldım yaklaşık 1 saat süren yolculuğun sonunda erkenden evden önceki duraktan inip boş sakin sokaklar arasından hızlı hızlı yürüyerek eve sonunda ulaştım.
Bay Z ile geçirdiğim dakikalar az. O çalışmaktan ben ise gezmekten yoruluyoruz. Ama bugün çok ilginç bir şey oluyor. Yaşadığım olayları anlatırken beni birden dudağımdan öpüyor,utanıyorum sohbeti değiştirmeye çalışıyorum olmuyor. Uykum gelmiş gibi yaparak utancım,şaşkınlığım ve mutluluktan konuşamaz bir halde tpış tıpış odama geçiyorum.

Derinkuyu yeraltı şehri

4. gün normal bir şekilde dünün konusu açılmadan merkezde kahvaltı yaptıktan sonra derinkuyu yeraltı şehrine gitmem gerektiğini önemle vurguluyor. Otobüs yaklaşık 1 saat sürüyor. Yanımdaki teyze nereli olduğumu sorunca yol boyu muhabbeti hiç eksik olmadı. En son inerken oğlunun okuluyla ilgili konuşup duruyordu. Yeraltı şehrine gelip bileti ayarladıktan sonra  mağaraya adım atıp kaybolmamla birlikte telaşa kapılışım bir oluyor ve dışarı çıkıyorum. Ben buraya nasıl ineceğim diye düşünürken cesaret topluyorum. Bir kere daha deniyorum ama olmuyor. İçerisi in cin top oynuyor karanlık,dar ve buz gibi. Yine çıkmaya yeltenirken 2 adamla karşılaşıyorum. Ben sizi takip etsem olur mu diyorum. Gülüşüyorlar. Tabiiki gelebilirsiniz. İndikçe tuhaflaşıyorum bölüm bölüm odalar daracık merdivenler. ve gittikçe üşümem bir oluyor. adamlarla sohbete dalıyorum. elektrikçilermiş bakıma gelmişler bu yöreye. gelirken de mağarayı gezelim demişler. En alt kata indikten sonra dönüş yoluna geçiyoruz bir ara onları kaybediyorum ben ve turistlerin peşine takılıyorum.ccnlarla mı çıktım dönüşte o kısmı tam hatırlayamıyorum ama Allah razı olsun demeden geçemiyorum. Sonuçta onlar olmasaydı oraya giremez o kadar yolu boşa gitmiş olacaktım:)
Dönüş yolu otobüsten otobüse indili bindili şekilde eve ulaşıyorum.Yabancı olduğum ürkek gözlerimden belli oluyordu herkesin bir şekilde bana yardımcı olmaya çalışması hoşuma gidiyordu.

Akşam Bay Z normal saatinde gelmedi telaşa kapılarak arayıp durdum kendisini. Bugün son günümdü yarın dönüş vardı. Akşam o öpüşün konusu açılacak mıydı ne olacaktı bilemiyordum. Hiçbir şey yokken kendi kendime gelin güvey olmayı kurulmayı asla sevmiyordum ve şimdi kendi kendime kurulmuştum sorularım vardı bu öpüşün bir cevabı olmalıydı yanıtsız kalmamalıydı diyerek kendimi bu kez sohbet içinde yine öpüşürken buldum. İş zıvanadan çıkmış sevgili miydik neydik anlayamadığım bir sorgu sualin içinde bulmuştum. Sevgili olamayacaksak öpmenin işi bu noktaya getirmenin anlamı yoktu. Aman ne olacak canım bir öpmeden demek olmaz. Ona karşı hislerim,hoşnultum,sevgim artıyordu ve bu beni kötü etkileyecekti biliyordum.
O akşam sadece öpüştük yemin ederim. Bıraktım kendimi,utanmadım. Ben nasıl kendimi kötü hissedeceksem o da ayrılınca kötü hissedecekti ve sonrasını düşünmesi gereken oydu.

Diğer gün onu zar zor uyandırdım. Acaba akşamki muhabbeti hatırlıyor muydu emin değildim. Ama evden erken ayrılması gerekiyordu ve ben uçağa kadar tek başıma takılacaktım.
Uzun süre onu bekledim sarıldı sarıldı sarıldı. Yine gel özletme kendini dedi. Sıra sen de dedim. Memleketine bekleniyorsun. Her ne kadar dilimde sorgu sual yapmak varsa bir o kadarda kendi haline bırakmak vardı. Tatsızlığa gerek yoktu. Ama o da içinde tutup benimle konuşmayarak oluruna bırakması sinirime dokunmaya başlamıştı. Gözlerim doldu. Kendine iyi bak dedim.
Hazırlanıp yarım saat içinde ben de çıktım. Anahtarı köşedeki marketçi amcasına verdim ve kahvaltı yerine gidip kendime serpme kahvaltı ısmarladım bunu hak etmiştim. Kahvaltı yaparken oradaki çalışanların sürekli bana baktığını kendi aralarında konuştuğunu fark ettim. Kalkıp hesabı öderken sahibi demez mi ''ya kusura bakmayın arkadaşlar elinizde çantalar vs görünce sizi dizide çekim için gelen ünlü birisi zannetmişler, ondan bakıp durmuşlar'' demesiyle gülmem bir oldu. ve nedense bu beni diğer düşüncelerimden sıyırmaya yetti. Oradan 2. gün gitmeye yeltenip gidemediğim Zelve müzesi için otobüse bindim. Fakat o da müzenin önünden geçmeyince son durakta inmek zorunda kaldım ve şoför sağolsun son duraktan sonra beni taksisiyle birlikte tepeye kadar çıkardı. Eşyalarınızı bırakın isterseniz dönüşte alırsınız dese de bırakmayıp teşekkür ederek indim. Allah razı olsun beleşe çıkarttı adamcağız. Yoksa nasıl çıkardım onca yükle.

 Zelve acayip büyük bir yerdi. Her yer turist kaynıyordu. Şuan tarihi anılarını anlatsam sanırım sayfam baya uzayacak o yüzden mutlaka gidip görün diyerek yoluma devam edeyim. Oradan eşyalarımla birlikte bayır aşağı göremeye inmeye başladım. Yaklaşık 20 dk sürmüş olabilir. Yol çok uzun görünse de yürümesi zevkli bir yerdi.

Zelve Vadisi Açık Hava Müzesi

Aşıklar Vadisi

Bu sefer göremede aşıklar tepesine çıktım. İlk geldiğim gün bisikletçiyi hatırladım. bu sefer bisiklet kiralamayacak yorulsam da kendim gezecektim. Tepeye çıkana kadar nefes nefese kaldım fakat manzarası harikaydı. Hele kar yağdığı zaman baya güzel olduğu söyleniyor. Ah buraya Bay Z ile gelmek vardı. İçimde buruk bir hüzüntüyle tepede oturup onu andım.

Göreme

Uçağa gitmek için araç beni göremeden alacaktı. Araca 2 saat varken testi kebabı yemek istedim. Yine birilerin deyişine göre.. (Bay Z'ye olan içimdeki öfkem kabardı ismini anmak istemiyorum)
Testi kebabını bana getiren garson amca tatlıydı. En son gideceğime yakın çay içmeyeceğimi söylememe rağmen çay getirdi ve yine kalkacağıma yakın sus sus otur diyerek fırında sütlaç ısmarladı. ve o yediğim lezzetli sütlacın hala tadı damağımda. Kendisiyle sohbet ettiğimde uzak yerlerden geldiğimi anlamış ve ısmarlamak istemiş gideceğime üzüldü yine gelecek olursam uğramamı söyledi. Çok teşekkür ederek oradan ayrıldım. Karnım çok tok bir şekilde aracı beklemeye başladım. Fakat gelmeyince Bay Z yi arayıp sordum. Beni başka bölgede bekliyormuş meğersem araç. Az kalsın kaçırıyordum. Yine kafamdaki bütün soru işaretleriyle araçta dalmışım. 1 saat süren yolculuğun sonunda hüznüm artıyordu.

X ray cihazından çantalarım geçerken güvenlik beni durdurdu. İçinde sivri uçlu ne var makas falan mı çıkartır mısın sorgusuyla kendime gelmem bir oldu. Sivri bir şey yok cımbızım var buyrun bakın dedim. Adam kabul etmedi hayır o değil başka bir şey bu dedi. Dedim çantayı zaten bagaja vereceğim yanıma almayacağım hem zaten yok içinde sivri bir şey diyerek direttim. Eh peki olursa çıkartırlar zaten dedi. Gider ayak bütün sinirim alt üst olmuştu.
Uçağa binişimle arkamdaki çocukların ağlamaya başlaması da harika oldu. bütün her şey şuanda üst üste geliyordu ve ben ısrarla Bay Z yi düşünmek istiyordum. Acaba eve gittin mi diye yazacak mıydı acaba inince yazacak mıydı diyerek eve gidene kadar bunu düşündüm. ve bagajımı beklerken ön çantamın açık olduğunu ve çorabımın bir kısmının dışarıda olduğunu görmemle çantamı kapmam bir oldu. Sahi havalimanlarındaki güvenlikler böyle açabilir miydi? Bu çanta nasıl oldu da açıktı?
Saçmalıktan başka bir şey değildi. Kafamda bi ton şey vardı ve benim tek istediğim eve gidip dinlenmekti. Sanki hiç oraya gitmemiş gibi...


Acaba Bay Z yazdı mı? 
Acaba sonrası ne oldu?
devam edecek..